NAPNieuws editie 78
Professorale overpeinzingen (84)
De afgelopen tijd, sinds de laatste column, is wat anders gelopen. Minder werk, meer nevenactiviteiten. Gedeeltelijk gepland, gedeeltelijk onverwacht.
De mensen die mij kennen, weten dat ik een fervent skiër ben. Dus jaarlijks eind februari of begin maart, ga ik al sinds mensenheugenis naar Zwitserland. Zo ook dit jaar. Het was wel ongelooflijk mooi weer: koud maar zonnig. Maar ik moet zeggen in de 50 jaar dat ik in dit gebied kom, was de hoeveelheid sneeuw nog nooit zo gering. Als je in maart skiet, weet je dat je vroeg moet beginnen, want in de namiddag wordt de sneeuw redelijk zwaar en papperig. Maar dit jaar waren een aantal sleepliften onbegaanbaar en moest je dus in plaats van ski-in/ski-out eerst met een bus naar een begaanbare lift (stoeltjeslift) om op de hogere pistes te kunnen komen. Als gevolg van deze situatie veel zitten lezen in de zon en veel gewandeld en relatief weinig geskied (voor mijn doen). En dan de grootste tegenstelling: de ochtend van vertrek lag mijn auto begraven onder een berg van 50 cm sneeuw. Dat had ik wel wat eerder willen hebben. Het gevolg van de ervaring van dit jaar is wel, dat ik besloten heb om volgend jaar al midden januari op wintersport te gaan. Volgens de lokale kenners iets meer sneeuw-zekerheid.
Na een drietal weken werken aan de TU, ben ik vervolgens weer op reis gegaan. Gepland. Ik had afgesproken mijn oudste dochter, die een jaar als Fellow in een Canadees ziekenhuis werkt, en haar gezin te bezoeken. Opnieuw heel koud en winderig. Meeste dagen 0 graden met wind, maar we hebben veel gewandeld. Zowel in de stad als in de natuur, en onder andere Niagara Falls bezocht. Indrukwekkend natuurgeweld, maar volledig veranderd in een doorlopende toeristische attractie. Leuker vond ik de kleine plaatsjes aan het meer stroomafwaarts.
En vervolgens met de paasdagen weer terug om bij de andere kinderen en kleinkinderen te kunnen zijn. Maar dat verliep niet volgens plan. Na terugkomst in Nederland voelde ik me niet 100% fit en bleek ik positief te testen op het Corona virus. Drie jaar lang heb ik me gezond weten te houden met isolatie, on-line colleges, inentingen en wat dies meer zij en als je denkt dat het voorbij is, krijg ik het uiteindelijk toch nog. Veelgehoorde reactie was dan ook, ik dacht dat het weg was. Nee, dus. Al schrijvend aan deze column gaat het inmiddels weer wat beter met me. Ik zit nog wel te hoesten, maar dat zijn de laatste verschijnselen. Afgezien van een gebrek aan energie. Maar ik hoor van de kenners, dat dat even kan duren voor het weer terug is bij normaal. U hoort nog van ons.
Hans, NAP Professor
